โอเคพร้อมละ อ่านเรื่องของผมละอย่าร้องไห้ล่ะผมจะเล่าเเบบ ย่อๆนะรับรองไม่เสียรูปคดีหรอก

ผมกับเเฟนเราคบกันมา 5 ปี เธอชื่อK ชื่อK จริงๆ ผมคบกับเขาตอนผมจบม.3
น้องเขากำลังจบชั้นม.2 ผมเเก่กว่าเขา1ปี เราคบกันมา เรียกได้ว่ามีหลายๆคนอิจฉาเลยเเหละ ไม่ได้เข้าข้างนะ
เพื่อนผมมักบอกว่าคู่นิสมกันดี เเต่งเมื่อไหร่บอกด้วยนะ น้องเขาเปนคนน่ารัก พูดเพราะ เรียบร้อย เเละขี้อาย
ผมกับเขาคบกันมา 1 ปี 2 ปี 3 ปี 4ปี ก็เหมือนคู่รักทุกคู่ มีช่วงเวลาที่สุข เศร้า เหงา คละกันไป บ่อยครั้งที่ผมทำเธองอน
ผมก็จะง้อ เเละหากเขาทำผมโกรธเขาก็จะขอโทษผมเสมอ ทำให้ผมคิดว่าน้องเขาคงเป็นคนที่ผมรออยู่ ผมสัญญากับตัวเอง
เลยว่าจะดูเเล เธอให้ดีที่สุด เเละตลอดเวลาที่ผมคบน้องเขาผมไม่เคยล่วงเกินน้องเขาเลย ด้วยความสัตย์จริง ผมได้อย่างมาก
ก็จับมือ เเละหอมเเก้ม เเค่นั้นจริงๆ ไม่มีมากกว่านั้น เราสองคนสัญญากันว่าจะไม่เลิกกันผมจะไม่มีวันบอกเลิกเขา
ถ้าเขาไม่เป็นคนขอเลิกกับผมเอง ผมจะไม่มีวันบอกเลิกเขาเด็ดขาด

เเต่เรื่องมันก็เกิดขึ้น เมื่อผมก้าวเข้าสู่ปีที่4 ที่ผมเข้ามาเรียนมหาลัยผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเป็นดาวมหาลัย สวยมากผมยอมรับ
เขาชอบผม เขาพยามจะมาตีสนิท ผมก็คิดว่าเขาสวยนะ เเต่ผมก็บอกเขาว่าผมมีเเฟนเเล้ว เขาก็บอกว่าไม่เปนรัยเปนเพื่อนกันก็ได้
ผมก็คิดว่าเขาก็น่าจะเป็นคนดี เลยคุยไปตามมารยาท เพราะไม่อยากให้เธอคิดว่าผมหยิ่ง เเล้วผมจึงตัดสินใจบอกกับเเฟนผมว่า
ตอนนิมีคนมาจีบผมนะ ผมก็เล่าความจริงให้เขาฟังทั้งหมด ไม่มีปกปิดเลย ผมย้ำเขาว่าถึงเขาจะเป็นดาวมหาลัยเเต่ผมก้ไม่สนใจนะ
ผมรักKคนเดียว เเต่หลังจากนั้นเธอก็มักระเเวงผม เธอกลัวผมจะนอกใจ เเละบ่อยครั้งที่การสนทนาของเราจะจบลงด้วยการประชด
จากเเฟนผม ผมพยามจะบอกไผหลายครั้งว่าไม่มีอะไร เธอก็ยังว่าเเล้วไปคุยกับเขาทำไม เธอเริ่มเปลี่ยนไป เเต่ผมสาบานได้ว่า
ผมไม่เคยคิดจะนอกใจเขาเลย เเต่เขาไม่เชื่อใจผมเลย

ผมมารู้เอาอีกทีว่า เพื่อนผมไม่ขอเอ่ยชื่อนะ ทำตัวเปนบ่างช่างยุคอยคาบข่าวที่ผมอยู่มหาลัยไปบอกเเฟนผม เเล้วใส่สีเสียๆหายๆ
ว่าผมไปจีบดาวมหาลัยบ้่างหละ ไปเที่ยวด้วยกัน ไปส่งถึงหอบ้างล่ะ ผมอึ้งเลยว่าเพื่อนผมที่คบกันมาตั้งอาชีวะปี1 เกือบๆ3ปี จะทำเเบบนี้ ผมจึงพยายามจะไปเครียล์กับเเฟนผมให้เร็วที่สุด เเต่รู้ไหมเธอบอกผมว่า เธอเชื่อเพื่อนผม เพราะเพื่อนผมอยู่มหาลัยเดียวกันเปนคนเห็นเหตุการ์ณ ส่วนเธออยู่ ม6 อยู่ไม่รู้ไม่เห็นเหตการ์ณ เเค่คำพูดของผมมันไม่มีน้ำหนักพอ เธอบอกผมว่าอย่าติดต่อมาได้ไหม
เธอจะเตรียมตัวเอ็นท์ เข้ามหาลัยเดียวกับผม อย่างน้อยตอนนั้นผมก็ยังมีหวังที่เธอจะเอ็นเข้าที่เดียวกับผม ผมจึงคิดว่ารอเธอมามหาลัยนี้ก่อนเเล้วเธอจะเข้าใจเอง ผมก็ไม่ติดต่อเธออีกเลย ส่วนดาวมหาลัยนั่นผมก็ไม่ได้คุยกับเขาอีก

จนเข้าสู่ปีที่5 เธอโทรมาบอกผมว่าเธอติดมหาลัยเดียวกับผม น้ำเสียงเธอตื่นเต้นมาก ผมก็พลอยดีใจด้วยเเละคิดว่าเธอคงเข้าใจผมเเล้ว เเต่มันไม่เป็นอย่างนั้นถึงผมจะได้คุยกับเธอเเต่ผมสังเกตได้ว่า น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไป ท่าทาง การมองหน้าผม มันเย็นชามาก
ไม่เหมือนกับ K คนก่อน ผมพยามจะถามเธอว่าเป็นอะไร เธอจะบอกกับผมเหนื่อยๆว่า เธอเครียดเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน ไม่มีอะไรหรอก พอผมเสนอตัวเข้าช่วยว่า บอกผมได้นะว่าเปนอะไร เพื่อผมช่วยได้ เธอก้บอกว่าขอเขาเเก้ปัญหาเอง ยิ่งนานวันเข้าเธอยิ่ง
เเสดงพิรุจ เธอมักเล่นโน๊ตบุค เเละทุกครั้งที่ผมเข้าไปใกล้ๆ เธอมักจะพับโน๊ตบุ๊คลง เเละทำหน้าเซ็งๆที่เจอผม เเต่ผมก็ยังเชื่อใจเธอว่า
เธอไม่มีอะไรหรอก เธอคงมีเรื่องที่ไม่อยากให้ผมรู้เเค่นั้นเอง เธอคงกลัวผมจะคิดมากหรือเครียด

พอจะปิดเทอม1 ปีนี้เเหละ จู่ๆเธอก็เธอมาเเล้วบอกสั้นๆว่า เราลองห่างกันดูไหม พบอึ้งเลยยอมรับว่างง เเละสับสนมากผมพยามจะยื้อเธอว่าผมผิดอะไร ผมเเก้ไขตัวเองได้นะ เธอบอกผมสั้นๆว่าลองๆห่างๆกันดูเถอะ เพื่ออะไรจะดีขึ้นเเล้วก็วางหูไปเลย ผมพยามจะติดต่อกลับ เธอก็ปิดเครื่อง เเละถอดซิมหนีไปเลย ผมกลับบ้านทั้งอาการงงๆไม่พูดไม่จา ไม่คุยกับใครเลย หมกอยู่กับตัวเอง
บอกพ่อกับเเม่ว่าอยากพักผ่อน ทำงานสรุปที่เรียนเสร็จเหนื่อนๆ จนวันนึงผมนั่งอยู่เงียบๆในห้อง อยู่ๆหนังสือGAMEMAG ONLINE ที่วางข้างๆก็ถูกลมพัดเปิดไปที่หน้า เกาะติดสถานการณ์เกม ของพี่PON เเล้วผมเหลือบไปเห็นข้องความที่ว่า animategroup.com/gamemag สังคมของเเฟนเกมเเม็ก ผมเลยลองเข้าไปดู ผมคิดว่าผมอยากมีคนคุยด้วยเเค่นั้น พอเข้าไปสิ่งเเรกที่ผมเห็นคือ พี่เอ๋ และพี่โอ๋กำลังคุยกันเรื่องเก็บถ้วย ไบโอ 5 อยู่ ผมเลยคิดว่าไม่กวนดีกว่า กำลังจะออกผมเลยคิดว่าไหนๆเข้ามาเเล้วลองทักหน่อยละกัน เเต่ผิดคาดทุกคนคุยกับผมดีมาก ผมเลยไม่ได้เล่าว่าผมอกหักเเต่ผมคุยเรื่องเกมกับพวกเขาดู หลังจากนั้น
ผมจึงเริื่มเข้ามาทู็เเช็ตบ่อยๆ ผมได้เจอกับ น้องเจ ที่ชวนผมเล่นYAKUZA PSP น้องป่าน น้องชายที่ผมอยากมีน้องเเบบนี้ น้องจิ๊บ น้องสาวคนเล็กที่ผมมักเเอบแซวบ่อยๆ น้องเบียร์ สาวน้อยอีกคนที่เข้ามาหลังๆผม พี่เป้พี่ที่คุยกับผมได้ทุกเรื่อง พี่เเชงที่ผมมักอมยิ้มเวลาพี่เเกปล่อยมุกจีบพี่เอ๋ พี่โอ้ที่เข้ากับผมได้อย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย พี่บอยที่ผมเเอบเห็นเด็กเกรียนมาอ้างชื่อพี่บอยเข้ามาป่วนทู็้้เเช็ต พี่อั๋น
พี่ชายที่เข้ามาเล่าเรื่องไฟนอล เเละชวนผมฟังคาราโอเกะบ่อยๆ พี่เอ๋สาวใหญ่ของบอร์ดนี้ ที่เป็นเหมือนพี่สาวผมจริงๆ เม ที่เข้ามาคุยกับผมทำให้ผมยังรู้สึกว่าผมยังได้คุยกับKอยู่การพูดจาของเม ทำให้ผมคิดว่าเธอเปนK บ่อยๆจนทักผิดก็มี พี่เเพนที่ม่วงจริงป่าวไม่รู้ พี่บัน MOD ของทู้นี้ ที่ชอบคุยหุ่นยนต์กับผม ที่ลืมไม่ได้เลย พี่PON พี่ชายใหญ่ของบอร์ดนี้ที่ตลกเเละน่ารักจริงๆ ทุกคนเข้ามาคุยกับผมจนผมลืมเรื่องของKไป เเละได้เห็นอะไรในมุมกว้างขึ้น เเละคิดว่าผมคงเตรียมใจรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เเน่ๆ เเต่ผมก็รู้ว่าผมเองคิดผิดในเวลาต่อมา

เมื่อวันศุกร์ที่ 29 ที่ผ่านมา เธอโทรหาผม เเล้วบอกว่าออนเอ็มทีมีเรื่องจะบอก ผมถามกลับว่าข่าวดี/ร้าย เธอตะคอกเสียงใส่ผมว่าออนเถอะน่า ลีลาจิง ผมตกใจมากผมไม่เคยโดนเธอตะคอกเสียงใส่ มาก่อน พอผมออนเอ็มเธอก็บอกผมเลยว่า เธอคิดดีเเล้วตลอดเวลาที่ห่างกันมา เธออยากเป็นอิสระ ปล่อยเธอไปเถอะ เรามาเป็นพี่เป็นน้องกันดีกว่า ผมอึ้งสุดๆพยามจะรั้งเธอไว้ เเต่เธอก้ยังยืนยันคำเดิมว่า เป็นพี่เป็นน้องเเหละ ดีเเล้วผมถามเธอกลับว่ารักผมไหม เธอตอบมาว่ามันหมดเเล้ว คำว่ารักไม่มีเเล้ว เหลือเเค่ความห่วงใยเท่านั้น ผมจึงรู้เองว่า มันหมดเวลาของผมเเล้ว ผมควรเดินออกจากชีวิตเธอสักที หากผมยังรั้งเธอไว้ก็เหมือนผูกมัดเธอให้อยู่กับความทรมาน มันคงไม่เรียกว่ารักเเน่ ถ้าหากผมยังให้เธออยู่ต่อ นั่นคงหมายถึงผมรักตัวเองเเต่ไม่ทำให้คนที่ผมรักมีความสุขเเน่ๆ ผมต้องทำตามที่เขาขออย่างไม่มีทางเลือก ผมเลยบอกเธอว่างั้นเราเป็นพี่เป็นน้องกันละกันนะ เธอบอกมาเเค่ขอบคุณที่เข้าใจ เเค่นี้นะฝันดี
ผมรู้ทันทีว่าเวลาของเธอกับผมจะหมดลงเเล้วหากผมSign OUT ออกจาก MSN ผมจึงค่อยๆลงชื่อออก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบเเก้มผมต้องเอาหมอนมากัดเพื่อไม่ให้เสียงมันดังออกมา ผมร้องไห้อย่างหนักเลย ไม่เคยร้องไห้มาหลาย10ปีละ มันกลั้นไม่อยู่จริงๆตอนนั้น ผมจึงเดินกลับมาที่ห้องเมื่อผมหยุดร้องไห้เเล้ว พร้อมกล่องลังสีน้ำตาลใบใหญ่ ผมค่อยๆเอาของที่ผมได้จากเธอทั้งหมดในห้องผมมาเก็บใส่กล่อง ตุ๊กตา จดหมาย ตั๋วหนัง เเก้วน้ำ รูปถ่าย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบเเก้มผม เเละผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะร้องไห้เเค่คืนนี้ พรุ่งนี้ผมจะดีขึ้นให้ได้ ร้องไห้มาให้พอ ร้องมาให้หมด เเล้วพรุ่งนี้จะดีขึ้น

วันเสาร์ที่ 30 ผมตื่นมาด้วยสภาพที่ตาบวมมาก เมื่อคืนผมร้องหนักเลย ผมตื่นตี 5 เพราะมันนอนไม่หลับ ผมเข้าเวบ Gamemag อีกครั้งเพราะอยากดูกระทู้เเต่ผมก็เห็นพี่โอ้ ออนอยู่ผมเลยเข้าไปทักพี่โอ้ว่า พี่ผมโดนทิ้งใจก็คิดว่าพี่เขาจะสนใจอะไรผม เเต่ผิดคาดพี่โอ้
ปลอบผมอย่างดีเลยพี่โอ้บอกว่าอย่าไปสนใจ ต้องอยู่ให้ได้เเล้วเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง เเค่คำพูดไม่กี่คำของพี่โอ้ ผมมีกำลังใจมาก ผมเลยลาพ่โอ้เพราะงานพี่เเกเข้า ผมเลยกะว่าวันนี้ผมจะไปหาเธอที่บ้าน พร้อมกับของที่จะเอาไปคืนเธอ

ผมไปหาเธอที่บ้าน เเต่เธอไม่อยู่ที่อยู่คือเเม่เธอ เเม่เธอมาจับมือผมเเล้วปากก็สั่นๆ พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ผมบอกว่า น้าครับ(ผมเรียกเเม่เธอว่าน้า) ผมเอาของมาคืนKครับ เเม่เธอปล่อยโฮ เลย เเล้วผมต้องมานั่งปลอบคนเเก่ร้องไห้ ในใจก้คิดว่าผมมาทำอะไรเนี่ย
เเม่เธอเล่าว่า เธอไปมีเเฟนใหม่ เเล้วเเฟนใหม่เธอคนนี้เเม่ไม่ไว้ใจเลย ดูเป็นคนนิสัยร้ายๆอย่างบอกไม่ถูก เเม่เธอบอกพักหลังKเปลี่ยนไป กลับบ้านค่ำถามอะไรก็หงุดหงิดใส่ เเม่ไม่รู้จะทำยังงัย เเม่ฝากดูน้องๆเขาด้วยนะ ผมงงๆเเต่ก็รับปากว่าจะช่วยดูให้ เเต่ผมเองก็ไม่มั่นใจหรอกว่าจะเตือนได้ไหม เเต่ถ้ามันเกินไปผมจะต้องเตือนเธอเเน่ๆ ในฐานะพี่ชาย

ผมกลับมาออนไลน์อีกที ผมยิ่งซึ้งพี่โอ้มาบอกผมอย่าคิดมาก ทุกคนในบอร์ดช่วยปลอบผม พี่โอ้ตั้งกระทู้ให้เลยมีเพลงพี่เบิร์ด ให้มาด้วย ทุกๆคนช่วยปลอบผมจนผมคิดได้ในเวลานั้นว่า ผมไม่ได้อยู่คนเดียวนะผมยังมี พ่อเเม่ มีเพื่อนๆ น้องๆ พี่ๆ ชาวGamemag อยู่
ถึงตอนนี้ผมจะเสียเธอไป เเต่ตอนนี้ทางของผมมันกว้างขึ้น ขอบคุณทุกๆคนที่มาช่งวยเหลือผมในยามที่ผมไม่มีใคร ผมขอบคุณมากจริงๆ ขอบคุณ พี่โอ้ พี่อั๋นพี่พล พี่เอ๋ พี่เเชง พี่เเพน เม ป่าน เจ พี่เป้ เเละอีกหลายๆคนที่ผมไม่ได้พูดถึง ขอบคุณจริงๆนะครับ